Ondernemers ontslaan met enige regelmaat werknemers op grond van bedrijfseconomische redenen. Essentieel daarbij is dat arbeidsplaatsen komen te vervallen. Het kan daarbij gaan om een bedrijfsbeëindiging (ook als een ondernemer komt te overlijden) of bedrijfseconomische omstandigheden (slechte(re) resultaten of een reorganisatie). In alle gevallen is een ontslagaanvraag bij het UWV de te volgen route. De uitvoeringsregels van het UWV zijn redelijk uitgebreid. Het UWV zal bij een vergunningverlening als voorwaarde stellen dat de werkgever niet binnen 26 weken voor dezelfde functie een nieuwe werknemer mag aannemen; de zogenoemde ‘wederindiensttredingsvoorwaarde’.

In een zaak bij het Hof Den Haag staat ter discussie of de werkgever deze voorwaarde heeft geschonden. In deze kwestie hebben partijen het dienstverband beëindigd door middel van een vaststellingsovereenkomst (vso) in plaats van de UWV-route. In de vso is ook een wederindiensttredingsvoorwaarde (of terugkeergarantie) vastgelegd. Dus in lijn met de voorwaarde zoals het UWV die stelt bij het toekennen van een ontslagvergunning. Het geschil spitst zich toe op de vraag of er sprake is van een situatie waarin de werkgever een vacature heeft uitgezet voor dezelfde functie en/of dezelfde werkzaamheden als die de boventallige werknemer bij de werkgever verrichtte.

Schadevergoeding
Volgens de werknemer is dit het geval, en om die reden vordert hij een schadevergoeding op grond van artikel 7:681 lid 1, onder d BW. Het hof oordeelt dat uit de totstandkomingsgeschiedenis van deze bepaling blijkt dat de wederindiensttredingsvoorwaarde uitsluitend ziet op de situatie dat de werkgever een (nieuwe) werknemer in dienst neemt of daarvoor een zelfstandige inhuurt. Anders gezegd: het moet gaan om het extern aantrekken van een werknemer. Het gaat niet om het intern vervullen van een vacature, wat hier het geval was bij deze werkgever. De werknemer heeft dus geen zaak.