Zwart geld – oftewel: niet opgegeven inkomsten aan zowel de fiscus als aan uitkerende instanties – mag in de regel niet. Als een werknemer instemt met zwart uitbetaald loon, verwacht je ook niet dat dit in zijn voordeel uitpakt. Desondanks oordeelde de civiele rechter daar anders over dan de bestuursrechter, zo blijkt uit de volgende casus. Wat was het geval? Een werknemer eiste een hoger dagloon in een zaak over het vaststellen van de hoogte van een WW-uitkering. De man was het er namelijk niet mee eens dat het UWV alleen van zijn ‘witte’ loon van 28 uur per week was uitgegaan, zoals vermeld in de polisadministratie.

Volgens de werknemer had het UWV gewoon moeten uitgaan van de ‘echte’ 42 uur. De ex-werknemer (een barkeeper) probeerde de 42 uur te bewijzen aan de hand van verklaringen van derden, het feit dat hij 4 creditkaarten kreeg (wat nooit mogelijk was bij een inkomen op grond van 28 uur per week), etc. De bestuursrechter wees alles van de hand. In hoger beroep gooide hij het over een andere boeg. De werkgever heeft onjuiste loonopgaven gedaan, maar hij heeft dit nooit geweten (ich habe es nicht gewuβt). De CRvB maakte hier korte metten mee, want op zijn loonopgaves kon de man duidelijk het verschil zien tussen wat hij op zijn rekening kreeg en wat hij handje-contantje ontving. Daar heeft hij nooit actief melding van gemaakt. Door dit gedrag zijn de gegevens in de poliadministratie onjuist en dat komt voor eigen rekening.

En de civiele rechter?
Onlangs heeft de Rechtbank Overijssel een zaak gewezen over het recht op loon bij ziekte over zwart uitbetaald loon. Partijen waren overeengekomen dat er deels zwart werd uitbetaald. De werknemer (chauffeur) werd langdurig ziek en de werkgever betaalde alleen 70% van het ‘witte’ loon uit, waardoor zijn maandinkomen fors achteruitging. In reactie daarop zette de werknemer een loonvordering in over het zwart uitgekeerde loon. Omdat er een rechtsgeldige overeenkomst tot stand is gekomen, kent de rechter dit toe. Gevolg: de werknemer heeft recht op loondoorbetaling bij ziekte over het zwarte deel. Dat er geen belasting over is afgedragen, maakt geen verschil voor de rechter. De kantonrechter veroordeelt de werkgever tot betaling van het achterstallige salaris, de buitengerechtelijke incassokosten, de kosten van de procedure en de nakosten. Kassa!
Nu maar hopen dat werknemer beter is vóór de WIA-keuring, gezien het standpunt van de bestuursrechter. Tenzij de werkgever het zwarte/contante deel – tijdig – corrigeert in de loonadministratie.