De ervaring leert dat de WKR aan het begin van het jaar nog even moet worden gedaan. In de meeste gevallen vraagt de salarisadministratie dan aan de financiële administratie welk bedrag moet worden opgegeven in de loonaangifte. De financiële administratie gaat vervolgens door de grootboeken heen en beoordeelt welke posten belast of onbelast zijn. Vervolgens wordt berekend wat de vrije ruimte is en of deze wordt overschreden. Als dat het geval is, dan wordt dit bedrag aan de salarisadministratie doorgegeven om aan te geven als WKR-loon (eindheffingsloon). Herkenbaar? Lees dan verder, want de kans is groot dat er niet correct is aangewezen!

Aanwijzen in het algemeen
De Werkkostenregeling is ooit ingevoerd om het leven administratief makkelijker te maken voor werkgevers, maar niets blijkt minder waar. Het idee was simpel. De werkgever mag naar eigen inzicht loon aanwijzen binnen de ruimte die daarvoor is gegeven: de vrije ruimte. Wil je als werkgever meer vergoeden of verstrekken, geen probleem! Maar dan betaal je wel 80% eindheffing. Hoe je moet aanwijzen, daar zijn geen regels voor; dat moet blijken uit de administratie.

Spelregels
Simpel op papier, maar de praktijk is weerbarstig. Zo moet het aanwijzen als zodanig gebruikelijk zijn én ook de vergoeding of verstrekking moet gebruikelijk zijn. Daarnaast moet de werkgever ‘tijdig’ hebben aangewezen. Dat is uiterlijk het moment waarop sprake is van loon. In de meeste gevallen gaat dat over het moment waarop de werknemer het voordeel ontvangt. Een beoordeling aan het begin van het nieuwe jaar is dus níet tijdig! Hierdoor kunnen niet aangewezen posten niet als eindheffingsloon worden aangemerkt. De belastingheffing zal daardoor plaatsvinden op het niveau van de werknemer. Zou de werknemer het kerstpakket nog willen hebben als hij weet dat hij daarover zelf de belasting moet betalen? Dit draagt niet bij aan een tevreden werknemer, immers: deze ontvangt een sigaar uit eigen doos.