Als je iets verhuurt aan een derde, wil je dat deze persoon goed met jouw eigendom omgaat. Wanneer de huurder schade veroorzaakt, zal hij of zij deze schade moeten vergoeden. Omdat het moeilijk is om te bewijzen dat de huurder de schade heeft veroorzaakt, heeft de wetgever de verhuurder geholpen door een bewijsvermoeden op te nemen in de wet. Alle schade wordt vermoed door een tekortkoming in de nakoming van de overeenkomst door de huurder te zijn ontstaan, enkele uitzonderingen daargelaten. De huurder zal als verweer moeten aantonen dat de schade niet door hem/haar is ontstaan. Hoe werkt dit in de praktijk?

De Hoge Raad heeft uitspraak moeten doen over hoe deze bewijslast werkt. In deze zaak waren partijen het eens over de oorzaak van de schade. Ze hadden echter discussie over de vraag wie deze schade had veroorzaakt, meer specifiek: wie de kraan open had gedraaid en niet meer dicht had gedraaid, waardoor er waterschade is ontstaan. De kantonrechter heeft de verhuurder de opdracht gegeven om aan te tonen dat de huurder dit heeft gedaan. Het bewijsvermoeden zou slechts zien op het causale verband tussen de tekortkoming en de schade, maar niet op de tekortkoming zelf. Het Gerechtshof ging hierin mee.

Schade én tekortkoming
De verhuurder is in cassatie gegaan. In cassatie heeft de Hoge Raad het arrest van het Gerechtshof vernietigd. De Hoge Raad oordeelt – anders dan het Gerechtshof – dat het bewijsvermoeden van artikel 7:218 lid 2 niet enkel ziet op de schade die is ontstaan, maar ook op de tekortkoming. De Hoge Raad verwijst hiervoor naar de formulering van het artikel en de toelichting in de parlementaire geschiedenis. De gedachte achter deze regel is dat de huurder veel beter in staat is om na te gaan door welke oorzaak de schade is ontstaan. De huurder dient daarom in dit geval te bewijzen dat verhuurder de kraan niet had dichtgedraaid.