Als je er in een discussie met de inspecteur van de Belastingdienst niet uitkomt, kun je – uiteraard in overleg met je cliënt – besluiten om een compromisvoorstel te doen. Je voorkomt daarmee een vaak langdurige bezwaar- en beroepsprocedure met een onzekere uitkomst. Als de inspecteur daaraan wil meewerken, wordt het geschil doorgaans opgelost door een zogenoemde vaststellingsovereenkomst (vso) met elkaar te sluiten. Daarin wordt nauwkeurig beschreven wat de afspraken zijn, waardoor je cliënt snel zekerheid krijgt over de fiscale gevolgen. Maar wanneer ben je als partij daaraan gebonden?

In een recente zaak bij Rechtbank Zeeland-West-Brabant werd duidelijk gemaakt wat de regels daarbij zijn. Een belanghebbende meende zich te kunnen beroepen op een door een ambtenaar gemailde tekst van een compromis, waarin een foutje was geslopen. Ondanks het feit dat de ambtenaar binnen een half uur een verbeterde tekst had gemaild, vond de belanghebbende dat hij recht had op de uitwerking volgens de eerste versie van de tekst, die voor hem gunstiger uitpakt.

De rechter maakt echter duidelijk dat op grond van het Burgerlijk Wetboek een overeenkomst tot stand komt door een aanbod en de aanvaarding daarvan. En dat, zolang een partij niet met een voorstel heeft ingestemd, dat voorstel nog kan worden herzien of ingetrokken. Dat is hier ook gebeurd, waardoor belanghebbende niet meer met het oorspronkelijke voorstel kon instemmen. Dat bestond immers niet meer op dat moment.

Belang voor de praktijk
Het sluiten van een fiscaal compromis vergt zorgvuldigheid van beide partijen, die elk erop moeten toezien dat de tekst van een vso eenduidig is en conform hetgeen afgesproken is. Schakel een ervaren adviseur in, om teleurstellingen achteraf te voorkomen!