Er zijn nogal wat methoden voor bedrijfswaardering. Sommige gaan uit van vuistregels of steunen vooral op de financiële historie, zoals de boekhoudkundige, de intrinsieke, of de rentabiliteitswaarde. Bij de rentabiliteitswaarde en de verbeterde rentabiliteitswaarde wordt ervan uitgegaan dat de toekomst een afspiegeling is van het bedrijfseconomische verleden. Bij de DCF-methode daarentegen wordt de waarde vastgesteld, rekening houdend met het verdienvermogen dat wordt afgeleid uit de te verwachten toekomstige kasstromen die contant worden gemaakt naar het waarderingsmoment.

Bij waardering op basis van vuistregels (multiples) wordt veelal een percentage van de omzet of x-maal de gemiddelde historische winst toegepast. De basisgedachte hierbij is dat de bedrijfseconomische prestaties min of meer uniform zijn binnen een bedrijfstak en dat het verleden bovendien representatief is voor de toekomst. Vuistregels voor waardebepaling zijn een sterk vereenvoudigde – en daarmee onbetrouwbare – benadering, omdat daarbij wordt aangenomen dat elke uitgangssituatie dezelfde is.