In huwelijkse voorwaarden wordt vaak afgesproken hoe de kosten van de huishouding verdeeld worden. Denk hierbij aan de boodschappen, de bijdrage aan de huur, etc. Als de ene partner meer betaalt dan hij/zij verschuldigd was op basis van de afspraken, ontstaat er een vordering van de een op de ander. Je kunt je in voorkomende situaties echter niet altijd beroepen op de mogelijkheid om alsnog te verrekenen. Daar staan de redelijkheid en billijkheid aan in de weg. Maar die redelijkheid en billijkheid gelden niet altijd, zo blijkt uit de volgende casus.

Dit was het geval bij Arie en Lieke. In de huwelijksvoorwaarden stond dat wie te veel had betaald, dit binnen zes maanden na einde van het huwelijk kon terugvorderen. In dit geval had Lieke meer betaald dan nodig was en zij beriep zich daarom binnen zes maanden op de bepaling. Niet redelijk, vond Arie, want ‘je kunt toch niet alsnog over het gehele huwelijk gaan verrekenen?’ En staan de redelijkheid en billijkheid niet in de weg aan een beroep op verrekening?

Periodiek verrekenen
Rechtbank Rotterdam moest eraan te pas komen. Arie en Lieke zijn in hun huwelijkse voorwaarden overeengekomen dat zij de kosten van de gemeenschappelijke huishouding gezamenlijk dragen, ieder voor de helft. Wanneer een partij meer heeft bijgedragen dan hij had moeten bijdragen, is er aanleiding tot vergoeding aan deze partij door de ander.

Volgens vaste rechtspraak ligt het daarbij voor de hand om aan te nemen dat de onderlinge afrekening periodiek moet plaatsvinden na het verstrijken van elk kalenderjaar. Daarbij is evenwel van belang dat deze rechtspraak ziet op situaties waarin partijen géén vervalbeding zijn overeengekomen in hun huwelijkse voorwaarden. Deze leemte wordt dan opgevuld door de eisen van redelijkheid en billijkheid. In onderhavig geval zijn partijen wél een vervalbeding overeengekomen. Nu Lieke tijdig een beroep heeft gedaan, zal Arie toch echt zijn portemonnee moeten trekken.