Als een werknemer in 2 of meer EU-lidstaten werkt, wordt de socialezekerheidswetgeving van het woonland aangewezen. Mits de werknemer minimaal 25% van de werktijd in het woonland werkzaamheden pleegt te verrichten. Is dat niet het geval, dan valt hij of zij onder de wetgeving van de lidstaat, waar de werkgever is gevestigd. Als een werknemer gedeeltelijk thuiswerkt, pleegt hij in meer dan 1 lidstaat werkzaamheden te verrichten als er sprake is van een structureel, met de werkgever overeengekomen arbeidspatroon, dat voorziet in meer dan marginale werkzaamheden. Wanneer wordt aan deze voorwaarde voldaan?

Commentaar
Aan deze voorwaarde wordt volgens de Centrale Raad van Beroep slechts voldaan als de werkgever, uitdrukkelijk of stilzwijgend, heeft ingestemd met het thuiswerken vanuit een andere lidstaat. Deze zaak betreft een Duitse werknemer die drie dagen per week op kantoor in Duitsland en twee dagen in de week vanuit huis werkt in Duitsland. De werknemer verhuist naar Nederland en vraagt vervolgens een A1-verklaring aan. De SVB verklaart dat de werknemer in Nederland sociaal verzekerd is, omdat hij 2 dagen thuiswerkt in Nederland. De Duitse werkgever is het daar niet mee eens. Dit zou namelijk betekenen dat de werkgever in Nederland premies moet betalen en een salarisadministratie moet starten. De Centrale Raad geeft de werkgever gelijk, omdat hij niet heeft ingestemd met het thuiswerken in Nederland. De Duitse wetgeving blijft van toepassing.

Tip
Wil een werknemer vanuit een ander land gaan thuiswerken? Maak hier dan goede afspraken over met de werknemer en breng ook de gevolgen voor de loonbelasting en sociale zekerheid in kaart.